Dag 0

Nou... daar stond ik dan met bibberende benen, bij afdeling opname om 7.15. Het liefst zou ik hard weg rennen, ik vroeg me af waarom ik dit ook alweer wilde en wat ik mezelf aan zou doen.. Ik moest me aanmelden en gaan wachten in een wachtkamer op afdeling A2. Ik werd iets voor half 8 opgehaald door een hele spontane verpleegkundige, ze had direct in de gaten dat ik vol zat met zenuwen en ze ging daar erg goed mee om.
Ze heeft me naar m'n kamer gebracht, een 2 persoonskamer helemaal alleen voor mij!! Ze heeft nog wat vragen met me door genomen en toen gaf ze me de operatiekleding. Toen ik dat aanhad mocht  ik in bed gaan liggen en belde ze op dat ik klaar was voor de operatie. Ik werd een paar minuten later al opgehaald, en werd naar de verkoeverkamer gebracht. M'n ouders mochten tot daar mee lopen en moesten toen afscheid nemen, dat was een moeilijk en zwaar moment. Gelukkig ving de verpleegkundige mij goed op.
Mijn bed werd naast een OK bed gezet en opnieuw moest ik een aantal vragen beantwoorden en toen moest ik op het OK bed gaan liggen, het was toen ongeveer 7.55.

Toen werd ik de OK ingereden, er liepen overal mensen in blauw pakjes en op een gegeven moment was er 1 bezig met infuus prikken, een ander neusdruppels geven, nog een ander met stickertjes plakken voor de monitor en de laatste met m'n bloeddruk te meten. Ik liet het maar over me heenkomen.. Toen kreeg ik een slaapmiddel ingespoten en een kapje met narcose op en toen was ik zo vertrokken.

Ik werd wakker van het geroep van mijn naam, ik vroeg 'oe aat is ut'? Alles was nog volledig verdoofd... Het was toen 10.20 terwijl ik achteraf van mijn ouders hoorde dat ze om half 10 gebeld waren dat ik wakker was geweest. Om 11.15 werd de verpleegkundige van mijn afdeling op gebeld dat ik weer terug mocht naar de kamer en om half 12 lag ik weer heerlijk op de kamer. Ik hoorde toen ook dat mjn verstandskiezen er uit waren gesneden, die nog in mijn tandvlees zaten. Anders konden ze operatie niet uitvoeren. Mijn ouders en broer waren er na een kwartiertje al, dat was erg fijn. Na een half uurtje moesten ze gaan, ik probeerde wat te slapen maar de verpleegkundige  kwam telkens binnen, dan met kaarten toen weer met bloemen en toen om gewoon te kijken hoe het ging.

Ik voelde me prima, het was wel een naar gevoel maar ik kon niet zeggen dat ik verging van de pijn. Praten ging al heel goed voor mijn doen en niks geen last van de narcose gehad. Alleen tegen een uur of 4 kreeg ik toch wel een beetje trek, ik mocht wel een bakje yoghurt. En raad eens wat, er zat meer op mijn kin dan in mijn mond. Dat was dus wel wat moeilijker dan ik verwacht had. Ik heb gelukkig bezoek gehad van familie en vrienden, dat was echt heel erg fijn. Zo nog even wat medicijnen innemen en dan hoop ik lekker wat te kunnen slapen en hopen dat ik morgenochtend naar huis kan!

 

Het wordt al aardig dik, na 48 uur zakt dit weer af.